Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Etsi hoc quidem est in vitio, dissolutionem naturae tam
valde perhorrescere-quod item est reprehendendum in dolore
-, sed quia fere sic afficiuntur omnes, satis argomenti est
ab interitu naturam abhorrere;

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat.
Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Egone quaeris, inquit, quid sentiam?
Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.
Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. At certe gravius. An haec ab eo non dicuntur? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis;

Duo Reges: constructio interrete. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quod cum dixissent, ille contra. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;

Bork: Illi enim inter se dissentiunt.
Bork: Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt.
Bork: Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.
Perge porro;: Cur haec eadem Democritus?
Poterat autem inpune;: Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?

Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate.