Quae duo sunt, unum facit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Duo Reges: constructio interrete. Sed ille, ut dixi, vitiose. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Iam in altera philosophiae parte. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Facete M.: Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.
Magna laus.: Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.
Bork: A mene tu?

Quis hoc dicit?
Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset.
Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.

Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum
loquar, est id extrinsecus;

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere.
Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Dat enim id nobis solitudo, quod si qui deus diceret, numquam putarem me in Academia tamquam philosophum disputaturum. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;