Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Venit ad extremum; Duo Reges: constructio interrete. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quonam, inquit, modo? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quae contraria sunt his, malane? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?

Quid sequatur, quid repugnet, vident.
Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.
Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere.
Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium?

Si quae forte-possumus.: Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
Bork: An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?
Bork: Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Graece donan, Latine voluptatem vocant. At enim sequor utilitatem. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Dat enim intervalla et relaxat. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Sed quid sentiat, non videtis. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.
Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.
Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas
interdum optines.

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri
et comparari potest.